Echteld (t)
Vanmiddag was ik even op bezoek in mijn favoriete Cothense cafetaria. Het was voor mij en mijn jongere zus een historische dag, een bezoek aan het graf van onze oudste zus die op 6 december 1964 al is overleden. Haar specialiteit was het bakken van appeltaarten die bij alle gelegenheden van ons gezin op De Brink nummer 8 ter tafel kwamen. Logisch dan ook dat we op deze woensdagmiddag niet lang aarzelden met onze bestelling: het moest natuurlijk koffie met (warme) appeltaart worden.
Toen we plaats hadden genomen in afwachting van onze bestelling, viel mijn oog op een bijzonder aanplakbiljet: SVF moet het komende zaterdag opnemen tegen de club Echteld. Ik wist lange tijd niet dat deze vereniging bestond, maar ze zijn al in 1937 opgericht. Toen was mijn oudste zus wel maar ik nog niet geboren. Het dorp Echteld telt minder inwoners dan Cothen: slechts 1200. En heeft dus al een langdurige geschiedenis waar ik niets van wist.
De vraag is natuurlijk of mijn familie afkomstig is uit deze plaats. Ik heb wel eens geprobeerd om een en ander uit te zoeken maar een afdoende antwoord is nooit gevonden. Volgens een historicus van naam zijn we afkomstig uit een adellijk geslacht dat ooit gewoond heeft op kasteel Wijenburg in Echteld. We zijn intussen behoorlijk ‘afgezakt’ op de maatschappelijke ladder, want mijn vader was een brave dorpssmid in Cothen. Natuurlijk was ik niet minder trots op hem.
Terug naar Het Oude Raedthuys waar we in verwarring raakten door het gigantische nummer 5 op de toegangsdeur. Het bleek om de vijfde plek te gaan op de Cafeteria Top Honderd van dit jaar, en het betrof dus niet hun huisnummer, want dat is 21. Jammer genoeg waren Nick en Marielle niet in het pand om hen persoonlijk te feliciteren met deze uitverkiezing, een gevolg van hun ondernemingslust en originaliteit. Zo hebben we dat weer ervaren met een smakelijk ijsje bij de koffie en het gebak dat keurig opgewarmd was.
Nu nog even iets over de naam Echteld, want daar bestaan in Cothen veel misverstanden over. Toen ik jong was, zette mijn vader op alle rekening voor de plaatselijke boeren een stempel waarop stond: Jan van Echteld, hoefsmid met rijksdiploma, handel in landbouwwerktuigen. Er was toen nog geen misverstand over de spelling, Van Echteld was gewoon met een ‘d’ op het eind, zoals de vereniging waartegen SVF komende zaterdag moet spelen.
Maar deze columnist heeft zijn halve leven al zijn artikelen ondertekend met Hans van Echtelt (met een ‘t’ op het eind) en heeft het voorbeeld van zijn vader niet gevolgd. Hoe zit dat nu? Toen mijn vader in 1995 overleed, kwamen er allerlei officiele documenten op tafel waaruit bleek dat hij zijn naam z’n hele leven verkeerd had gespeld. Vanaf dat moment werd het dus Van Echtelt (met een ‘t’ op het eind) en dat heb ik tot de dag van vandaag volgehouden.
Wat is de moraal van dit verhaal? Dat je bij het nuttigen van een lekker bakje koffie met appeltaart tot allerlei vreemde gedachten kan komen. En nu maar hopen dat SVF zaterdagmiddag van Echteld (met een ‘d’) gaat winnen. Dan eet ik thuis weer taart….
Hans van Echtelt
