Vandaag stond de tweede wedstrijd, en onze eerste uitwedstrijd, van de competitie op het programma. We mochten, via de dijk, naar Rhenen. Om het daar op te namen tegen het plaatselijke 3 elftal. Het feit is dat Candia altijd “heel hoog” gespeeld heeft en dat we dus een flinke kluif konden verwachten.
Ondank dat we als nieuw elftal wat opstartproblemen hebben. (Hamstrings, achillespezen, knieën, enkels, Corona etc..). Is het door onze technische staf weer gelukt om met genoeg man aan de aftrap te verschijnen. Daarbij is er weer een beroep gedaan op het creatieve brein van de stafleden. Maar door een ingewikkelde puzzel te leggen samen met Bertus (van het 2e) en de tegenstander. Begonnen we om 14.00 (2 uur later dan de oorspronkelijke aanvangstijd), met zowaar 3 wissels.
Doordat onze tenues nog niet geleverd waren, speelden we vandaag in het geel. Ik weet niet of dit een doortrapte strategie was van onze leiding maar dat hier mee de nodige verwarring gezaaid werd is duidelijk. De scheidsrechter had zijn mooiste gele pakje uit de kast gehaald en kwam fier het veld oplopen. De beste man was van mening dat een zwart broekje genoeg onderscheid was en begon resoluut aan de wedstrijd, die hij prima leidde. Na welgeteld 56 seconden was de verwarring bij ons ook groot. De “lepe” rechtsbuiten was iedereen te slim af en schoof van dichtbij de 1-0 door de benen bij onze keeper. Dat was een tegenvaller.
Vanaf dit moment was de wedstrijd echt begonnen en begonnen wij te voetballen. De opbouw verliep in eerste instantie stroef maar gedurende de wedstrijd konden we onze voorhoede beter gaan bedienen. Vooral over rechts waren er een aantal mooie aanvallen, die vaak in schoonheid, buiten de 16 meter al, stranden. Candia beschikte over een aantal slimme spelers die een ware plaag vormde voor onze achterhoede. Diverse keren konden ze er gevaarlijk uitkomen en gevaar stichten in onze 16 meter.
Zonder echte grote kansen aan beide kanten, kabbelde de wedstrijd voort. In de laatste twintig minuten werd Candia gevaarlijk en penetreerde ze steeds vaker onze stellingen. Ik denk dat de scheidsrechter ons had kunnen bestraffen met drie strafschoppen. Maar spaarde ons door er maar één te geven aan Candia.
Dit was het moment voor Ruud om zich te onderscheidden. Als ware penaltykiller werd alles uit de kast gehaald om d.m.v. psychologische oorlogsvoering de nog steeds “lepe” rechtsbuiten van Candia te beïnvloeden. Het vingertje van “Van Breukelen” was er niks bij. Ruud vertelde later dat hij gedacht had aan de beslissende redding van “Edwin van de Sar” in de Champions League finale van 2008 tegen Chelsea en dat dit hem tot grote hoogte had gebracht. Gevolg was dat Ruud de penalty stopte en we nog steeds goed in de wedstrijd zaten. Maar goed, genoeg over mezelf, weer focussen op de wedstrijd.
De rust werd gehaald met een 1-0 achterstand en er waren nog genoeg kansen om tot een resultaat te komen. De tweede helft werden er een aantal “redelijk” verse wissels ingebracht en gingen we vol goede moed de strijd aan. En dit werd achteraf gezien wel de beste periode in deze wedstrijd van ons. Op het middenveld werd er flink gecombineerd en Candia wist niet meer waar ze het hadden. Dit resulteerde uiteindelijk in één grote kans die we helaas niet goed uitspeelde. Met drie tegen een konden we helaas het net niet vinden.
Dit noodzaakte Candia om enkele tactische wijzigingen door te voeren op hun middenveld, en het moet gezegd worden, dit maakte uiteindelijk het verschil. Hun middenveld nam het weer over en stichtte groot gevaar. Maar met hard werken vanuit onze kant, konden we de schade beperken tot nog maar een tegendoelpunt.
De meestal sportieve pot werd helaas aan het einde van de wedstrijd nog een beetje ontsierd door een aantal opstootjes van beide kanten. Uiteindelijk werd de wedstrijd beëindigd met een 2-0 nederlaag. Achteraf gezien een dik verdiende overwinning voor Candia. Volgende week een thuiswedstrijd om 14.30 tegen Valleivogels met weer een nieuw ronde en nieuwe kansen.
Ruud Kolsteeg
